Het zuchten op het kerkhof, dat later werd toegeschreven aan een uil, hield de gemeente Ranst wekenlang in de ban en lokte elke avond honderden belangstellenden naar de begraafplaats. Geruchten gingen dat het de geesten van overledenen waren die men hoorde. Ook andere lugubere verhalen deden destijds de ronde.

Een gemeenteraadbeslissing maakte aan eind aan het spokenverhaal van Ranst. Buiten de man die de lont aan de hele zaak stak, heeft niemand in Ranst ooit nog zuchten gehoord. Althans niet op het Kerkhof.

Frans Schelfhout, erg begaan met de geschiedenis en het reilen en zeilen van en in Ranst, kan zich de zaak van het zuchten en de uilen nog goed herinneren.

" Ik ben zelf toen met mijn vrouw en kinderen op een avond eens naar het kerkhof getrokken. Iemand die pas naar de wijk achter de Sint-Pancratiuskerk was verhuisd, hoorde op een zekere avond tijdens een avondlijke wandeling met zijn hond op het kerkhof vanuit een graf zuchten. Het verhaal verspreide zich als een lopend vuurtje en was meteen goed voor enkele weken spanning en opschudding in onze gemeente." vertelt Schelfhout.

Niemand heeft nadien nog zuchten of hijgen op ons kerkhof gehoord. Toch blijft het een bizar verhaal. Elke avond trokken honderden mensen naar het kerkhof om het zuchten te horen. De sfeer was dan ook erg speciaal. Om middernacht, het uur van de spoken, hield iedereen letterlijk zijn adem in om extra goed te kunnen luisteren. Men beweerde dat het zuchten om 12 uur te horen was. Daar was natuurlijk niets van aan."

Geesten

De meest wilde geruchten deden destijds de ronde. Zo maakten de meeste lugubere karakters gewag van geesten van overledenen op de begraafplaats. Iedereen had wel een of andere uitleg voor het fenomeen of een reden om naar de begraafplaats te komen.

Er waren er die enkel voor het plezier kwamen of om eens samen met de andere burgers te zijn. Het hele kerkhof stond vol met mensen die naar het zuchten kwamen luisteren.

Anderen kwamen speciaal voor het fenomeen en hadden een meer wetenschappelijke uitleg voor het zuchten. De meest aanvaarde uitleg is dat het een uil zou geweest zijn die zich in de buurt van de graven en de kerk bevond.

 foto © Jean Van der Meulen - Pexels

Het zou zijn ademhaling geweest zijn die de betrokken man die bewuste avond hoorde. Ondanks het feit dat niemand veel geloof hechtte aan het verhaal van de geesten of de overledenen die nog ademden, hield de zaak Ranst wekenlang bezig.

Ook in de media van destijds kreeg het verhaal erg veel respons. Een waaghals klom op zekere avond zelfs via regenafvoerpijp in de dakgoot van de kerk om te zien of er geen uilen in zaten. Zijn terug naar beneden klimmen was voor mij en vele omstanders hachelijker dan het verhaal van het zuchten.

"Op een gegeven moment dachten wij dat de man naar beneden zou donderen. Dat is gelukkig niet gebeurd", aldus nog Schelfhout.

Dat de zaak Ranst bezighield, mag blijken uit twee reacties.

Ten eerste was er de toenmalige pastoor.

Hij begreep niet dat zijn parochianen zoveel geloof hechten aan deze onwaarschijnlijke zaak die zich dan nog in de onmiddellijke omgeving van zijn kerk afspeelde.

Ten tweede was er de reactie van de gemeenteraad. Via een beslissing verbood deze op een bepaald moment de toegang tot het Ranstse kerkhof na zonsondergang.

De uilen en zuchten lokten immers veel volk naar de begraafplaats en niet iedereen betoonde evenveel respect voor de graven en het kerkhof zelf. Om hieraan een eind te stellen, nam de Ranstse gemeenteraad deze beslissing.

Meteen doofde ook de belangstelling voor het zuchten. Niemand mocht immers na zonsondergang nog op het kerkhof.

Nu blijft de herinnering aan de uilen en het zuchten op het Ranstse kerkhof nog levendig voortleven in het geheugen van de Ranstsenaren die het destijds allemaal zelf meemaakten.